TOPICS
(c)image: M HKA, Antwerp
Τα ημερολόγια της Παπακωνσταντίνου εκφράζουν πρωτίστως την απόπειρα αποκάλυψης, συχνά με υπονομευτική διάθεση, μιας μυστικής, εσωτερικής εξομολόγησης που προοριζόταν να παραμείνει στη σφαίρα του ιδιωτικού. Το πρώτο έργο της σειράς, Σύλβια Πλαθ: Το χαµένο ηµερολόγιο (2008), βασίζεται στα ημερολόγια της ποιήτριας. Η Πλαθ ξεκίνησε να γράφει ημερολόγια με εμμονική προσήλωση, από την παιδική της ηλικία μέχρι και τον θάνατό της, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ότι «It’s hopeless to ‘get life’ if you don’t keep notebooks.» (Δεν υπάρχει περίπτωση να «καταλάβεις τη ζωή» αν δεν κρατάς ημερολόγιο.) Αφετηρία για τη δημιουργία του έργου της Παπακωνσταντίνου υπήρξε το γεγονός ότι μετά την αυτοκτονία της Πλαθ ένα από τα ημερολόγιά της «εξαφανίστηκε», σύμφωνα με τον σύζυγό της, Tεντ Χιουζ, ενώ ένα δεύτερο, που κατέγραφε τις τρεις τελευταίες μέρες της ζωής της, καταστράφηκε από τον ίδιο. Η Παπακωνσταντίνου ξαναγράφει, με ένα στυλό χωρίς μελάνι, αποσπάσματα από τα ημερολόγια της Σύλβια Πλαθ, έτσι ώστε να δημιουργείται πάνω στο χαρτί μόνο το ανάγλυφο αποτύπωμα του κειμένου. Σε μια απόπειρα επαναφοράς, «επιδιόρθωσης» της συνοχής της αφήγησης, ράβει με μαύρη κλωστή τη μια σελίδα με την άλλη. Το κρυμμένο ανάγλυφο κείμενο υποβάλλει την ιδέα μιας ιδιωτικής εκμυστήρευσης, της οποίας η ένταση και το πάθος χάθηκαν, αφήνοντας μόνο το ίχνος της πίσω από τις γραμμές πάνω στο λευκό χαρτί.
Τίνα Πανδή
Νίνα Παπακωνσταντίνου. Αντί γραφής, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα, 2011